fbpx

Het vuurtje van Studio Kunstig

de doenertjes

Vaak luister ik tijdens mijn dagelijkse wandelingetje een podcast. Zo ook vandaag. Een waterig bijna-lente zonnetje, oordopjes in en lopen maar. De podcast deze keer ging over zelfzorg. En over passie. En over mensen die hun passie niet volgen omdat… (vul maar in).

Die mensen zijn eigenlijk hartstikke egoïstisch.

Huh? Wat? Jazeker, want als je een passie hebt, dan heb je dus iets te delen met de wereld. Jij hebt iets te bieden, wat een ander kan helpen. En het mooie is: zo’n passie is iets dat je vaak in je kindertijd al had. Iets wat je moeiteloos afging, en waar je je ook helemaal in kon verliezen. Iets waar anderen je misschien ook wel om bewonderden, om benijdden. Omdat zij daar toch echt heel wat meer moeite mee hadden dan jij.

Al lopend vielen bij mij de kwartjes.

Want die passie, die laat zich wel raden. Natuurlijk, ik ben vrij handig. Ik kan met veel materialen en technieken overweg, en als ik dat niet kan dan leer ik dat wel. Dat zou je kunnen omschrijven als creatief. Zeker, ik was vroeger inderdaad dat knutselkind. Ik maakte, maakte en maakte. Niet te stoppen die productie. Maar het was niet zozeer dat maken wat mij creatief maakte. Ik bedacht namelijk ook. Mijn creativiteit zat niet alleen in mijn handen, maar ook in mijn hoofd. Die twee stonden in een strakke verbinding met elkaar. Heel leuk hoor, al die knutselboeken (dat was de tijd voor Pinterest, en internet überhaupt), maar ik bedacht het toch liever zelf. Of ik gebruikte het idee als startpunt waarop ik dan weer verder kon borduren.

Maar wat ‘ben’ ik dan nu?

Ben ik een maker? Ben ik een bedenker? Ben ik een volger of ben ik een leider? Ben ik iemand die gelooft dat niemand op een doener en bedenker zit te wachten? Geloof ik dat het een aardige hobby is en niet meer? Of geloof ik dat ik juist de wereld iets te bieden heb, dat ik anderen kan helpen met mijn passie.

Al lopende liet ik dit zo eens rondgaan in mijn hoofd.

Maar heel eerlijk hoefde ik er eigenlijk niet over na te denken. Ik kon ‘m zo al voelen: Ga terug naar die passie van vroeger, dat gevoel dat je toen had! Toen je nog niet nadacht over of iemand er wel op zat te wachten, maar toen je jezelf helemaal kon verliezen in je activiteiten. En toen anderen, kinderen maar ook volwassenen, daar met een mengeling van bewondering en afgunst naar keken. Natuurlijk, zij hadden weer andere passies en talenten. Maar ik had deze! En hoe egoïstisch zou ik zijn als ik de voor mezelf zou houden.

Als externe cultuuraanbieder, ook wel zzp-kunstdocent genoemd, deelde ik mijn passie al regelmatig met kinderen.

Kinderen, die zijn qua creativiteit nog heel puur. Hoe ouder ze worden, hoe meer dat er helaas van af gaat. Hoe meer ze dan gaan denken in termen als ‘goed’ en ‘fout’, ‘mooi’ en ‘lelijk’. Hoe meer ze ook vaste opdrachten gaan volgen, want dan lijkt hun werkstuk op het voorbeeld, dus dan is het goed. Die kinderen, die konden meestal hun creatieve ei kwijt in de verschillende projecten. Die projecten waren vaak wel anders dan ze gewend waren op school. Zo was er bijvoorbeeld geen voorbeeld, of een half-af voorbeeld, of meerdere verschillende voorbeelden. Sommigen werden er onzeker van. Want hoe ‘moest’ het nou? Voor de meesten was dit echt een verademing. Ze mochten het doen zoals ze zelf konden bedenken! Wel gaf ik ze duidelijke handvaten hoe ze het project te lijf konden gaan. Veel kinderen zag ik groeien tijdens die projecten. Kinderen die al bij aanvang aankondigden “Dat kan ik toch niet”, of “Ik ben helemaal niet creatief”, daar zag ik door de eerste onzekerheid vaak een voorzichtige trots doorbreken. Want kijk eens wat ze allemaal konden!

Als cultuuraanbieder kom ik dus op scholen en leid ik mijn eigen Kunstlab voor kinderen.

Maar ik heb een aantal grote beperkingen: Ik heb maar twee handen en mijn werkdag heeft ook een einde. En dat wringt met mijn passie, die ik inmiddels ook tot mijn missie heb gemaakt. ‘Creativiteit voor iedereen’. En dat kan natuurlijk onmogelijk met deze beperkingen. Hoewel? Onmogelijk? Ik leer kinderen altijd om te denken in mogelijkheden, en dan zou ik zelf al meteen iets betitelen als onmogelijk? Dus: ho-stop-halt-huu! Het is wel mogelijk! Want hoe noodzakelijk ben ik zelf in het begeleiden van mijn projecten? Hoe gaaf zou het zijn als ik heel veel leerkrachten als het ware bij de hand zou kunnen nemen om ze met mijn ideeën te laten werken? En hoe ontzettend veel kinderen zouden een ontzettende boost in hun zelfvertrouwen kunnen krijgen als er wat meer aandacht besteed zou worden aan hun eigen creativiteit, ook als die niet in het hokje van ‘perfect’ of ‘mooi’ past?

Heel eerlijk, dit is niet een inzicht wat ik zojuist even tijdens mijn wandeling gekregen heb.

Al moet ik wel toegeven dat die bewuste podcast (van mijn vroegere coach, die iedere keer met een moker die spijker op z’n kop slaat) het vuurtje weer extra aangewakkerd heeft. Het vuurtje dat eerder dit jaar begon met het in de lucht slingeren van een aantal van mijn eerder uitgevoerde projecten. En wat een vervolg kreeg door nieuwe projecten die ik nu laat testen door diverse leerkrachten in het land. Dit zijn de dunne aanmaaktakjes, en langzaamaan wordt het tijd voor de wat dikkere blokken hout, die het vuurtje van voldoende voeding voorzien om heerlijk te branden. Hoe die dikke blokken hout precies gaan heten, dat weet ik nog niet. Waar ze van gemaakt zijn weet ik al wel: Ze hebben een kern van Studio Kunstig, met daaromheen een schilletje eigen inbreng van verschillende leerkrachten en basisscholen. Jahoor, ik zie het helemaal voor me. Een vurige creatieve samenwerking van Studio Kunstig met een heleboel basisscholen!

Voor nu laat ik het vuurtje nog eventjes smeulen, maar…. Wordt vervolgd!

PS: iedereen die net als ik stamt uit de tijd van voor Pinterest en Internet had ze waarschijnlijk al herkend. Bij dit bericht plaatste ik een afbeelding van de Doenertjes, de kleine hardwerkende mannetjes uit de Freggels, die samen enorme bouwwerken tot stand brachten.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *