Op dit moment zit ik helaas in de spreekwoordelijke lappenmand. Nee, niet om leuke stofjes uit te kiezen voor een nieuw project… Ik ben namelijk een van de pechvogels die te maken heeft met Long-Covid oftewel het Post-Covid-Syndroom. Een hele berg aan restverschijnselen na mijn corona-besmetting zo’n tweeënhalf jaar geleden. Mijn hoofd wil veel, mijn lichaam hangt met alle macht aan de handrem… Een wandelingetje voelt als een marathon, een gezellig kletspraatje  (en o wat hou ik van gezellig kletsen!) doet me vaak duizelen, in de drukte van een groep kun je me van pure overprikkeling wegdragen en wanneer je me achter een beeldscherm zet doen de letters na een half uur een gek dansje.

Ik heb gelukkig één onderdeel wat nog vrij intact is gebleven, en dat is mijn positiviteit. Tuurlijk, ik heb ook zo mijn ik-hang-op-de-bank-want-het-is-allemaal-zo-(piep)-momentjes (niet dat ik nou zo vloek hoor, maar dan begrijp je de strekking waarschijnlijk wel). En het besluit te moeten stoppen met dat wat ik al zo lang met plezier deed heeft ook echt wel de nodige moeite gekost.
Maar (met het gevaar nu wel erg ‘cheesy’ te klinken) inmiddels kan ik het ook een beetje zien als een soort van kadootje. Een kadootje dat ervoor zorgt dat ik me nu volop op het ‘zelf maken’ kan richten (en op de hang- en lig-mogelijkheden van m’n bed, bank, diverse stoelen, hangmat, loungebank in de tuin enz, maar dat bedoel ik nu dus even niet hè).